Erldunda naar Yulara

Vanochtend weer heerlijk wakker geworden. Prettige temperatuur en kamergenote.
Na douchen, want dat is in de morgen ook wel prettig, heerlijk ontbeten in de camper. De vliegen zijn toch wel een rampje. Wanneer je even buiten zit heb je zo 10-15 vliegen om je heen die naarstig op zoek zijn naar lichaamsvloeistoffen. Die hebben we wel maar willen we nog niet kwijt. Dus er ontstaat op enig moment het recht van de sterkste, nu dat winnen zij. Ze blijven je aanvallen en uiteindelijk geef je toe en ga je naar binnen. 
We hebben overigens netjes gekocht voor om je hoofd of hoed, pet e.d.

Nog snel even een korte broek uitgewassen en te drogen gehangen in de camper. Na 4 dagen dezelfde korte broek wordt het toch tijd voor een schone. Daarbij komt dat een van de campinggasten Carla aanklampte onder het motto van; achtervolgen jullie mij. Vanaf Port Augusta komen jullie elke keer op dezelfde camping als ik. Dus ja dan moet je wel eens ander kleren aan.

Na nog even de mail binnen gehaald te hebben bij bij de shellpomp annex........... vertrokken richting Uluru, 284 km ver van hier. Wij hebben zo langzamerhand iets van 7500 km gereden. Dus schiet al aardig op. De reis naar Uluru was mooi, een heel anders landschap dan we gisteren zagen. Veel minder dieren dat wel. Maar wel een mooie rit met afwisselende landschappen.
Ook grote cattle stations onderweg. Dat zijn eigenlijk grote landerijen waar de wereld aan koeien rondlopen links en of rechts van de weg. Erg groot. Afslagen missen zou eenvoudig kunnen dus: een buitenband van een auto op de zijkant zetten, jerrycans, grote oliedrums rechtop, palen met witte verf. Alles wat je maar kunt bedenken om mensen opmerkzaam te maken van de afslagen de bush in.
En uiteraard de grote oplaadpunten waar vrachtwagens het vee ophalen of afleveren. Regelmatig zie je borden langs de weg met de waarschuwing dat het vee los loopt. Klopt als een bus. Groot en klein vee, hier worden de kalfjes niet van de moeder gescheiden, logisch zijn ook vleeskoeien. Dus maakt het niet uit.
Op een gegeven moment een bakkie gedaan op een restarea, 200 meter van de weg af. Zooooo stil en zo'n bende die mensen achterlaten. Maar de faciliteiten waren wel heel netjes een bankje, een afdakje en een waterton zodat je altijd iets van water hebt, overigens niet drinkbaar.
Zij we weer op weg ziet Carla na een uurtje drie dromedarissen in de natuur staan. Rond 1850 zijn deze beesten ingehaald om als woestijnvrachtboten lasten mee te nemen naar te ontginnen land maar ook als transporteurs naar oorden die waren gesticht.
Kort nadat de spoorwegen zij aangelegd zij deze dieren overbodig geraak. Een groot deel van hen is vrij gelaten in centraal Australië. Er leven momenteel veel dromedarissen in de vrije natuur in Australië. 
De huidige Noord-Zuid spoorverbinding heet de Ghan lijn, vernoemd naar de Afghanen die de dromedarissen leidden.
Er zijn overigens bedrijven die bieden een rijtoer aan met een dromedaris om de omgeving te bekijken.
Dingo's en wilde honden schijnen hier ook voor te komen. En nee ook weer niet gespot.
Op een gegeven moment kwam de Uluru in zicht en ja het is een enorme steenpuist. Maar wel een die van grote afstand opvalt. Op een gegeven moment gaan we van de Uluru afbuigen en komen we via een omweg weer terug in de buurt bij het ressort. 
Dit is een volledig vakantieparadijs, zo te zien gebouwd ergens in de jaren 70-80. Hotels, motels, campings apart  voor grote bussen, motoren en tenten, caravans en campers. Alles netjes gescheiden. Wat overigens opvalt is dat veel Australiërs trots zijn of wat dan ook met hun auto met aanhang, in welke vorm dan ook. Hoe groter hoe mooier, je ziet ze hier tot en met 3-assige caravans. Wel grappig komt trouwens een heel klein miezerig mannetjes uitgestapt.
Ondanks dat we in het droge deel van Australië zijn zie je opvallend veel mensen met een boot op de auto rijden. Een mooi klein aluminium uitvoering van een roeiboot. Mooi op en afzetsysteem erbij, geweldig. Het kan natuurlijk ook zijn om de windweerstand te verkleinen.

Nadat we het informatiecentrum hadden bezocht zij we bij de Olga's wezen kijken. Het verst weg van de camping. Erg mooi de in grootte verschillende rotspartijen die opdoemen uit de grond. Met kloven tussen de rotspartijen.
Deze rotspartijen zijn door de Europesche ontdekker, Ernest Giles, genoemd naar een koningin van Wurttemberg. Het zijn 36 rotskoepels die verdeeld zij over een oppervlakte van 35 km2. 
De Mount Olga is de hoogste en meet 1072m. De Aboriginals naam is Kata Tjuta ("veel hoofden").
Bij deze rotskoepels is net als bij de Uluru een sunset parkingplace gemaakt om de zonsondergang te aanschouwen met in het bijzonder de weerkaatsing van de zonnestralen op de rode steenkleur van de rotskoepels. Veel bewolking vandaag, dus helaas. 

Wat wel hilarisch is, is dat veel mensen foto's willen maken van hen of partner met op de achtergrond een natuurfenomeen. 
Aangezien wij zijn gewaarschuwd voor veel en agressieve vliegen hebben we de netjes gebruikt. Ziet er niet uit maar ze werken wel. Geen last maar ondertussen wel pissige vliegen om je heen allemachtig wat veel. Die Noach toch.