Stuart Highway naar Coober Pedy

Langs de Staurt Highway wakker geworden van waarschijnlijk een vrachtwagen die langsgereden kwam. Zoals eerder al aangegeven blijf ik het een imposant gezicht vinden wanneer een trekker met drie grote opleggers, gelijk in lengte aan die in Nederland, langs komt denderen.
Na een ontbijt waar je u tegen zegt, dit mede mogelijk gemaakt door het uitzicht vanuit bed, de zonsopkomst in Australie, aangevangen met het reisgereed maken.
Rond de klok van 08:00 de grote baan weer op. Komen we opeens een dode koe tegen waarbij het lijkt alsof hij gewoon door zij hoeven is gezakt naast de weg. In werkelijkheid is de koe doodgereden en waarschijnlijk vergeten om te gaan liggen. 
We hebben ons reisschema enigszins aangepast zodat we wat minder kilometers hoeven te maken dan we in eerste opzicht hadden gepland.
Dat is op zich mooi natuurlijk, maar kijkend naar de omgeving, kaal en droog, en de omstandigheden, heeeeeeeel veel vervelende vliegen overdag, is hetlekkeropjegemaknaastdecamperzitten even geen optie. Daarnaast de leegheid van de omgeving maar ook de mate waarin de inwoners hier geen of weinig aandacht hebben voor hun leefomgeving, lijkt meer op overleven, misschien ook wel logisch.
Maar voor voor je vakantie heb je af en toe iets andere interesses. 
Maar klagen zou niet rechtvaardig zijn want het is een voorrecht om, ook, dit allemaal mee te mogen maken. Er zijn er altijd meer die dit niet doen.
Nadat we dus vetrokken zijn hebben we Cooper Pedy rond de klok van 1 uur bereikt. Wat je wel eens in films ziet over golrush of zoals hier opalrush klopt als een bus. Wat een ongelofelijke niets ontziende mensheid loopt hier, dan wel kruipt hier rond. Ten eerste, hier is eigenlijk de eerste levensbehoefte opaal. Daarna lang niets en dan kom iets van vreten en wonen. O ja, er is een sportveldje, en een playground voor de kleinsten, maar verder laat iedereen alles gewoon liggen daar waar het stuk gaat of men het niet meer nodig heeft. Gaten met oude auto's, tv's wat al niet meer. Trucks die ooit gebruikt zij om te boren of de delfstoffen te scheiden maar kapot zijn overal staat wat en er zijn veel zoals je op national geographig kunt zien scrapyards van alles ligt daar langzaam weg te roesten of te rotten. Maar wel heeel langzaam aangezien het hier in de zomer 35-40 graden is en in de winter 25-32 graden. 
Komen we bij een tankstation, shell, is er een geweldig nieuw restaurant aan vastgeplakt. In vergelijking met wat er buiten gebeurt, onbeschrijfelijk. En alles netjes en schoon. Het kan dus wel.
Maar een heerlijk bakkie cappuccino gaat er natuurlijk altijd in. Bij het bestellen aan de praat met een dame die ooit in Zwitserland is geweest, heeft daar voor het eerst sneeuw gezien en aangeraakt en waar wij vandaan komen. Iets met bloemen, ja tulpen. O ja ook iets met wooden shoes. Ja hoor klopt, maar kijk eens we hebben ook anders schoeisel. Valt dus wel mee.
Maar zij vond Europa mooi en vooral een ones in a lifetime.
Na de koffie naar een echte opaalmijn geweest, het grappige is dat er veel gelijkenissen zijn met het mijnwerk in de rest van de wereld. Het enig wat echt anders is is de manier van scheiden van het opaal van het zand en steen wat vrij komt bij het delven.
Maar interessant en leerzaam. Door het weinig voorradig zij van materialen hebben veel delvers een eigen huis uitgehouwen in de heuvels. Je ziet dus veel, ook huidige delvers, met garages voor de auto buiten en de rest van het huis in de heuvels.
Beetje captain Caveman idee.
Je kunt het niet bedenken of het is ondergronds, kerk, motel, huizen, camping en barren. Eigenlijk alles wat er buiten gebouwd wordt is ook in de heuvels uitgehouwen. 

Daarna de camping opgezocht, Big4 keten camping, ziet er netjes uit maar voor water moet je hier betalen. Dus voor het eerst douchegeld mee.
Nog even het dorpje ingereden en ons verbaasd over hoe deze micro economie in elkaar zou kunnen zitten. Maar hier speelt geld de grootste rol.
Daarna de stad uit richting de breakaways. Dat fenomeen is een paar jaar geleden ontstaan. 
50-70 miljoen jaar geleden bevond zich iets ten Noorden van Cooper Pedy een binnenlandse zee. Door de onderaardse verschuiving van de aardkorst is er met veel kracht een eruptie geweest van de aarde. De zee is verdwenen maar men heeft hier veel fossielen van zeedieren gevonden.
Door de krachtige samenpersing van de grond is met behulp van het stofje scilicium het gesteente opaal ontstaan.
Rond 1915 is hier opaal ontdekt en sinds die tijd is er constant in meer of mindere mate gedolven. Momenteel levert Cooper Pedy 95% van alles opaal in de wereld.
De naam Coober Pedy, in het Aboriginal cooba pitty "blanke mannen in een gat", is als dorpsnaam, bij stemming, vastgesteld op 26-6-1920.
Vanavond weer een etentje en dan weer naar het mandje en morgen richting Erldunda, maar bij ons weet je het maar nooit.