Apollo Bay naar Portland

Wakker worden met zeegeruis op de achtergrond, hoe mooi kan dat zijn. Dus de achterdeuren open en genieten van de rollende golven. Uiteindelijk vanwege een sanitaire verplichting er toch maar uit. W(S)T en aan het ontbijt. Een zwoele warme wind strijkt langs de camper en het voelt als een mooie warme dag in mei wanneer je het gevoel hebt; ja daar is tie dan toch de eerste heerlijke dag. Ik hoor hier Gerard Cox.

Vandaag via de GOR naar Portland om de koelkast gemaakt te krijgen. Een mooie weg langs de kust met af en toe een stukje het binnenland in. Ziet Carla daar opeens een Koala in het wild. En nog een en nog een allemachtig het stikt er van. Maar wel heel leuk ze te zien in hun eigen habitat. 

Wederom wegwerkzaamheden, lijkt wel een sport hier, met stoere mannen die je met hun spiegelei dwingen te stoppen. Woest kijkend en semi nonchalant een peuk in het gezicht. Na enige tijd wachten mogen we toch iedere keer weer doorrijden. 
Uiteindelijk bij de twaalf apostelen aangekomen waarvan er nog maar negen van aanwezig zijn. Waar ze zijn gebleven staat nergens maar het zal. Kom ik een mooie Japanse tegen en geef aan graag met haar op de foto te willen. Ze gaat natuurlijk direct akkoord en haar partner vindt het helemaal tof. Lachen gieren brullen wat een lol. 
De apostelen een mooi natuurlijk iets, grote blokken steen die oprijzen uit de kust en waar de golven telkens tegenaan beuken.  
Hierna verder richting de monteur Tim. Uiteindelijk rond 13:10u aangekomen in Portland. Bij Tim aangekomen verteld Carla  wat het probleem is. Wat we al gecontroleerd hadden etc. Tim zoeken. Wel grappig hij had de cursus storingzoeken nog niet gevolgd, de koelkast was al bijna helemaal uitgebouwd. Toen we nogmaals aangaven dat de fuses in orde waren. Komt een collega kijken en opeens werd er bij de bron van de spanning e.e.a. gecontroleerd. Wat bleek, je hebt met elektrische aansluitingen verbindingen met mannetjes en vrouwtjes. Nu horen de mannetjes in de vrouwtjes geschoven te worden. Ze lagen hier lepeltje lepeltje, dus tegen elkaar aan i.p.v. in elkaar. Alles weer in elkaar gezet en dubbel gecontroleerd, klaar. Afscheid genomen en en hartelijk bedankt en wij de boel weer opruimen in de camper. Carla wil graag even naar het toilet, doet de lamp het niet. Wij weer naar Tim. Hij wil nog wel een keertje kijken. Wat blijkt: door het gerommel met kabels is die los dan wel lepeltje lepeltje gaan liggen. Alles wederom vast en gecontroleerd. Alles werkt wat moet werken. Nog een keertje bedankt en tot ziens maar weer.

He he, nu kan het beginnen. Wij de stad in om eten te scoren. Supermarkt gevonden en de plaatselijke bakker. Heerlijke bolletjes geritseld. Daarna richting de haven om lekker te gaan lunchen. 
Hier staat weer een informatieshop en hebben we een aantal nieuwe ideeën opgedaan voor de verdere dag. Een tijdje staan babbelen met een dame geëmigreerd uit Canada naar Australië met voorouders uit Polen en Oekraïne. Hoe vreemd wil je ze hebben.
Een tip gekregen om ergens in de stad een plekje te bezoeken waar we eventueel konden overnachten, het was niet officieel en zij had niets gezegd. De toestemming voor een gratis ovenachting kon elk moment afgegeven worden maar het mocht niet. Wij kijken, ik voelde me niet helemaal prettig daar, stel in de avond of nacht komt de politie en zegt: u mag hier niet staan. Wat dan, alsnog verkassen, boete of iets dergelijks? Mijn lieve schat zag het al snel en zei; zullen we ergens anders kijken? Ja eigenlijk wel. Dus wij verder zoeken naar gratis kamperen, de koelkast doet het tenslotte.
Een stukje terug is een freecampsite in het bos. Bij een voormalige houtzagerij. Richting de camping zie ik opeens een wallabi aan de kant van de weg staan. Ik meen te zien dat hij wil oversteken en stop. Carla foto's maken, het beest wacht even rustig af. Aansluitend steekt hij, al dan niet geheel juist, over het midden van de kruising over. Maar hij heeft het gehaald. Kijkt nog eens achterom naar ons en verdwijnt het bos in. Komen we op de camping aan zegt de man naast ons het is hier mooi en heerlijk stil hier. De toon is gezet. 
Potverdorie lijkt wel een zuurpruim hij dronk rode wijn. Waarschijnlijk zure wijn. Wij op zoek naar een vuurplekje. Uiteindelijk verderop gevonden, dus verkassen. 
Hout sprokkelen en aansteken die hap. Uiteindelijk zelfs eten gekookt op het vuur en lekker in het donker in zitten staren naar de vlammetjes. Alleen stinken we nu naar rook, dus geen last van muggen.
Het grappige is dat gedurende de avond er steeds meer jongeren aankwamen die het plekje wat wij eerst hadden hebben ingenomen. In totaal staan er ongeveer 14 jongeren die van alles en nog wat aan het regelen zijn. Een levendige boel dus. 
Nu lekker in bed en morgen gezond weer op. Dan gaan we richting Mount Gambier en zullen we de vierde staat van Australië binnen rijden. We hebben heel gezond gegeten want we mogen geen verse groenten en fruit meenemen de staatsgrens over.